ابعاد هویتِ مکانی در تجربه فضای همگانی؛زنان جوان (۲۳-۳۵ ساله)ساکن تهران

فضاهای همگانی شهر نیز همچون دیگر مکان های زندگی خود و « من » شهروندان، در شکل گیری شناخت فرد نسبت به نسبتی که میان خود و دنیای پیرامونش می سازد مهم می شود. مفهوم معرف جنبه هایی از هویت فرد است که با تجربه « هویتِ مکانی » مکان ها شکل می گیرد. در این پژوهش با رویکرد پدیدارشناسی، نقش فضای همگانی در هویت مکانیِ شهروند، و عمق « فهم » بخشیدن به یافته های دانش طراحی شهری درباره رابطه میان مکان و هویت فرد پی گیری می شود. پژوهش حاضر با اتکا بر روش پژوهش توصیف هایی که اشخاص از « تفسیر » پدیدارشناسی استعلایی و - تجربه شخصی شان بیان می کنند، آن دسته از زنان جوان ( 23 35 ساله) ساکن تهران را مورد هدف قرار داده است که فضاهایی همگانی مانند میدان ونک و چهارراه ولی عصر را از مرجع های مکانیِ خود می دانند. داده های پژوهش با تکیه بر تکنیک مصاحبه عمیق با هشت نفر از گروه مورد پژوهش به دست آمده و تحلیل داده ها در راستای کشف مضمون »هایی انجام شده است که پدیده هویتِ مکانی را در ارتباط با این دو مکان و گروه مورد هدف توصیف می کنند. با پنج مضمون به دست آمده در این پژوهش، پنج بُعد مختلف رابطه میان فضای همگانی و هویتِ مکانیِ افراد توصیف می شوند؛ ابعاد فردی، اجتماعی، زمینه ای، گفتمانی، و اگزوتیک.